Diyaliz uygulamasının en önemli gerçeğinin temelde kronik bir hastalık olması ve yaşamımı sürdüre bilmem için bu makinaya bağımlı olmam gerçeğini öğrenmiş oluyordum.Fakat bu hastalığın ticari hayatımı bitireceği,yaşamımın tehtit altından olacağı endişesi,yorgunluk,halsizlik ve zihinsel çöküntüyüde beraberinde getirmişti.Bu durum diyalize başladıktan 3-4 ay sonra, başlangıçtaki korkunun endişenin nispeten azaldığı diyalize alışmaya başladığım ancak bunun yanında makinaya bağlı olmam ile ilgili psiko sosyal sorunlarımın başladığı bir dönemle karşılaştım,kısıtlamaların,engellemelerin, uyum güçlüklerinin,bağımlılık, çatışmalarının başladığı bu dönem ise 8 ay kadar sürmüştü.

Hastalar başlangıçta ölüm korkusu yaşarlar.'Bu dönemde ölümden kurtuluşun gerçekleştiği ancak yaşam kalitesinin gündeme geldiği,hastalığın ve tedavi uygulamalarının el verdiği ölçüde yaşamın ilgi alanlarına yeniden dönmüştüm.Gerçeği kabullenmiş  ileriye dönük plan ve beklentiler geliştirmiştim. (Organ Nakli gibi) Madem ki gerçekleri kabul etmeye normale dönmeye başlıyoruz,o halde kendimizi hasta olarak görmeyip hastalık psikolojisine de  kendimizi kaptırmayalım diyorum.

Tabii ki ciddi bir sağlık sorunuyla karşı karşıyayız,haftanın 3 günü 4'er saat diyalize girmek elbette kolay değil,hastalığımızdan dolayı tüm aile bireylerinin psikolojilerinin de bozulduğu bir gerçek. O halde,hastalık bizim omuzumuza çökeceğine biz hastalığın omuzuna çökerek onu yenebiliceğimize olan inancımızı kaybetmiyelim.Bizim hastalığımızdan daha kötü hatta ölümcül nice hastalıklar var ve Allah şifa versin,  bu hastaların diyaliz yapma şansları da yok, ve inanıyorum ki bu konuda bizler daha şanslıyız.O halde bu hastalığın bizim bir parçamız olduğu bundan böyle hayatımızda bir takım değişlikler yapmamız gerektiği bilincinde olarak hastalığımızla barışık yaşamaya ve hastalığımızda dahi mutlu olabilmemizin yollarını bulmaya çalışmalıyız.İstisnasız daha mutlu olmak için,Organ Nakli için kadavra dosyamızı hazırlamalı yanlız hazırlamakla kalmayıp, titizlikle takip etmeliyiz!. . .

Mutlu bir insan daha çok üretir, daha çok yaşar,  daha yaratıcı hoşgörülü, daha affedici,yardım edici olur. Sorunları problemleri daha kolay çözer, daha az sorun üretir, dolayısıyla daha mutlu yaşar. Unutmayın ki, en karanlık gecede bile mutlaka parlayan bir yıldız vardır.